Zapisy do Mark Evans

Lubie prowadzić zabawne gry czasem z wątkiem miłosnym od swoich graczy wymagam czegoś specjalnego zwłaszcza w ich historiach co mnie urzeknie.

Gra Trenerska
Imię: (Jak nazywa się twoja postać.)
Nazwisko: (j.w)
Wiek:(Wiadome.)
Wygląd postaci:
Charakter postaci:
Region: (Kanto, Jotho, Hoenn, Sinnoh, Unova<BW/BW2>)
Miasto początkowe: (W którym miejscu zaczynasz)
Profesja: (najlepiej trener )
Pokemon: (Dowolny po za Legendami i bardzo rzadkimi.)
Cel: (Błagam darujcie sobie cele "Chce zostać mistrzem" albo "Złapie je wszystkie" Wymyśl coś ciekawego.)
Historia postaci: (I tu się zaczynają schody dla osób ze słabym poziomem pisarstwa. Wymyśl coś co mnie zaskoczy, a odpłacę się świetną grą. Historie płytkie, błahe, a wręcz nudne nie będą przeze mnie rozpatrywane pozytywnie. Minimum 10 zdań!)
Tryb gry: Realistyczny/Nierealistyczny
Dlaczego mam cię przyjąć: (kombinuj )

Gra Trenerska

Kod:

[b]Imię:[/b]
[b]Nazwisko:[/b]
[b]Wiek:[/b]
[b]Wygląd postaci:[/b]
[b]Charakter postaci:[/b]
[b]Region[/b]:
[b]Miasto początkowe[/b]:
[b]Profesja[/b]:
[b]Pokemon[/b]:
[b]Cel[/b]:
[b]Historia postaci[/b]:
[b]Tryb gry[/b]: Realistyczny/Nierealistyczny
[b]Dlaczego mam cię przyjąć[/b]:


Wyjaśnienie:
Realistyczny - Każdy pokemon je coś  innego. Jeden mięso, drugi trawę. Nie istnieje coś takiego jak Lvl, pokemon ewoluuje gdy GM uzna to za stosowne Ataków uczy ich trener (przykład: możesz nauczyć pokemona gryzienia ćwicząc to np: na jakimś patyku)
Nierealistyczna - Wszystkie Pokemony jedzą pokekarme. Poziom wzrasta po otrzymaniu 100% EXP (za każdą walke GM przyznaje odpowiednią ilość punktów EXP w % np: pokonałeś przeciwnika. Otrzymujesz 5% EXP.) Pok uczy się ataków po uzyskaniu odpowiedniego Lvl, bądź dzięki TM i HM

Nie prowadzę gier pokemon oraz Koordynatorów! Chyba że zaciekawi mnie twoja historia.

Pozdrawiam korektor Suisen

Imię: Bila
Nazwisko: Arrow
Wiek: 20
Region: Jotho
Miasto początkowe: Okolice Azalea
Profesja: Łowca
Pokemon: Houndour
Cel:  Stać się ponownie człowiekiem.
Historia postaci: Południowy wiatr owiał moją twarz osuszając pot cieknący po mojej skroni. To już trzeci dzień gdy tropię swoją zdobycz. Ślady wiodą na zachód, ale nie mogę zapominać o wietrze. Jeśli zawieje od tyłu będzie po wszystkim. Wrócę z pustymi rękoma. Gęste zarośla utrudniają mi zadanie. Jasne przebłyski słońca momentami oślepiają moje zmęczone oczy.
- To dzisiaj - powiedziałam do swojego towarzysza. Był nim niewielki, ale sprytny Houndour, którego nazwałam Ołen. Znalazłam go kiedyś podczas jednego z najuboższych lat jakie pamiętam. Początkowo zamierzałam go zostawić, ale okazało się, że ma naturalny instynkt do polowania. Pierwszego dnia upolował kilka myszy, następnego jakąś kurę. Później zaczęłam z nim chodzić na polowania. Uzupełnialiśmy się nawzajem. Ja byłam oczami, on był uszami i nosem. Oboje byliśmy sierotami. Moi rodzice, albo mnie porzucili, albo zginęli gdy miałam 5 lat. Nie pamiętam, były to ciężkie czasy. Często zdarzało mi się przymierać głodem lub zamarzać z zimna. Większość życia spędziłam polując w lesie. Znalazłam kiedyś stary łuk, który służy mi do dziś.
- Gotowy? - zapytałam naciągając cięciwę. Nie musiałam czekać na odpowiedź, wiedział co ma robić. Tuż po tym jak zniknął w krzakach ustawiłam się w dogodnej pozycji. Teraz pozostawało mi cierpliwie czekać. Teraz! Wypuściłam strzałę, która trafiła ofiarę prosto między rogi. Jeleń padł martwy z głuchym hukiem. W tym momencie Ołen pokazał się obok jelenia i zaczął węszyć. Coś było nie tak. Jego futro zmierzwiło się, a uszy przylgnęły do głowy. Pokazał ostre kły i przylgnął do ziemi. Schowałam się za krzakiem i nasłuchiwała. Nie minęło wiele czasu bym się dowiedziała co było dziwną przyczyną tego zachowania.
Niedaleko mnie pojawił się dziwny stwór. Był połączeniem Lwa z Morsem. Pierwszy raz widziałam takie stworzenie. Na niebie pojawił się księżyc. Byłą pełnia, a stwór stanął w jego blasku. Jego futro lśniło niczym poranna rosa skąpana w promieniach wschodzącego słońca. Wiedziałam, że jeśli zdobędę taką skórę, będę mogła ją sprzedać za grube pieniądze. Nie byłam wcale chciwa. Po prostu, gdy kogoś nie stać na życie chwyci się wszystkiego byle tylko przeżyć. Spojrzałam na Owen’a. W jego wzroku widziałam sprzeciw. Prosił mnie bym tego nie robiła, ale ja musiałam. Naciągnęłam cięciwę i wycelowałam prosto między oczy. Wiatr wiał w moją stronę, dlatego stwór nie mógł mnie wyczuć. Po prostu musiało się udać. W momencie, w którym wypuściłam strzałę wokół mnie zapłonął płomień. Strzała spłonęła, a stwór spojrzał na mnie. Poczułam najokropniejszy ból jaki można sobie wyobrazić. Moja prawa dłoń zaczęła płonąć. To był błękitny płomień, który wtopił się w grzbiet mojej dłoni. Spojrzałam na stwora. Jego oczy błyszczały żarem. Powoli zaczęłam tracić przytomność, w tedy zobaczyłam. Moja ręka zaczęła się zmieniać. Ból powoli rozprzestrzenił się na całe moje ciało. Słyszałam jak przestawiają się moje kości, ból był nie do opisania. Czarna sierść zaczęła porastać moje ciało. Czułam się tak jakby ktoś wypalał moje wnętrzności. Upadłam na czworaka, było to ostatnie co zobaczyłam uderzając twarzą o twardą ziemię.
- Wsta.. - jakiś głos - Wssss - przytłumiony i ten pulsujący ból
- Wstawaj! - teraz do mnie dotarło, ale czyj to głos? Otworzyłam oczy. Ostre światło spotęgowało ból. Moje ciało było obolałe, a każdy mięsień aż krzyczał z bólu.
- Wszystko dobrze? Wstawaj! - poczułam że coś mnie szturcha. Udało mi się otworzyć oczy. Pierwsze co zobaczyłam do nos Owena
- Owen? Co się stało - powiedziałam łapiąc się za głowę. Zaraz coś mi nie pasuje.
- Ty mówisz?!
- Zawsze do ciebie mówiłem - odpowiedział. Udało mi się usiąść, ale zaraz czemu jestem tego samego wzrostu co on. Spojrzałam na swoje ręce. To co zobaczyło okazało się być najgorszym koszmarem. Moje ręce zmieniły się w czarne krótkie łapy. Moje paznokcie przekształciły się w pazury, nawet nie chciałam myśleć czy ogon też mi wyrósł. A jednak.
- Co?! Jak?! Dlaczego?! Gdzie?! - zaczęłam się kręcić i biegać w koło. Przewracałam się i turlałam.
-Hej! - warknął Owen - Uspokój się! - Nic to nie dało. Dopiero gdy przypalił mi lekko i tak czarne już futro opamiętałam się na tyle by go posłuchać.
- Mówiłem ci żebyś tego nie robiła. To był Entei. Król wszystkich poke psów.
- Ale… ale.. ale jak to?! Co on mi zrobił?!
- Zmienił cię w jednego z nas. Teraz możemy razem biegać po lesie - powiedział uradowany.
- Ale ja nie chce być psem! Jak mam wrócić do ludzkiej formy?
- Powiedział tylko, że masz kierować się sercem, a znajdziesz drogę.
- No dziękuje bardzo za pomoc. Jeszcze mi powiedz, że mam się załatwiać tak jak ty gdzie popadnie.
- No a co w tym złego? - zapytał zdziwiony. Tego było za dużo. Ja psem? Przecież Owena mogłabym zjeść, gdyby nastały czasy wyjątkowego głodu. Nigdy nie czułam potrzeby kochania pokemonów. Postrzegałam je tylko jako coś za co mogłam przeżyć. Co ja teraz zrobię…
- Ładne znamię - powiedział przypatrując się mojej prawej łapie. Spojrzałam na nią. To było coś w stylu pełni księżyca.
- Powiedział jeszcze coś - spojrzał na niebo - Tylko pełnia zdradzi twoją prawdziwą naturę. Masz udać się na księżycowe wzgórze. Spotkasz tam Entei, ale i wiele niebezpieczeństw. Musisz nauczyć się radzić w nowym życiu. To dar jak i przekleństwo. Musisz tego dokonać do następnej pełni inaczej już na zawsze zostaniesz w tej postaci.
Spojrzałam na niebo. W co ja się wpakowałam.
- Dobra więc co teraz? W którą stronę do tej Księżycowej Góry?
Tryb gry: Realistyczny
Dlaczego mam cię przyjąć: Ponieważ bardzo mnie lubisz, tęskniłeś za mną i w ogóle i w szczególe






Przyjmuje za wyjątkiem bycia zaciekawionym rozwojem wydarzeń