[Zdane] Brutus

Historia:
Byakurai od najmłodszych lat był wychowywany przez rodzinę zastępczą. Nigdy nie znał swojej prawdziwej rodziny, ale wiedział z opowiadań, że ma siostrę bliźniaczkę, która została wraz z biologicznymi rodzicami. Powód sytuacji, w której się znalazł nie był mu nigdy znany, ale jakoś się nad tym nie zastanawiał, było mu dobrze tam gdzie był. Czuł się kochany i miał wszystko to, co chciał. Jego rodzina może i nie była bardzo bogata, ale biedna też nie była. Od najmłodszych lat Byakurai ukazywał zdolności muzyczne. Kochał śpiewać, a jego rodzice starali się mu jak najbardziej pomóc w rozwijaniu tej pasji, ale nie było to jego jedyne hobby. Miał dobrą pamięć do dat, przez co jako drugie zainteresowanie umiłował sobie historię. No cóż, może nie aż tak bardzo jak muzykę, ale zawsze. Bardzo chętnie poznawał nowe tajniki wiedzy na temat powstania obecnego świata jak i regionu, w którym obecnie mieszka. Od dawna zastanawiał się, kim by tak naprawdę chciał być. Pomimo jego dwóch pasji, nie czuł, że to nie jest jedyna rzecz w jego życiu, którą chce robić do końca swoich dni. Ciągnęło go do trenowania pokemonów, do wygrywania lig, zdobywania odznak. Czas go naglił, miał przecież w końcu szesnaście lat. Rzeczy związane z historią zawsze mógł zacząć robić po czterdziestce, a teraz mógłby trenerem i nie musiał od razu skreślać swoich dawnych marzeń. Po wyruszeniu w podróż, chciałby też poznać w końcu swoją biologiczną matkę i ojca, oraz jego siostrę bliźniaczkę.
Cel:Wygranie ligi, poznanie swojej biologicznej rodziny
Pokemon: Kangaskhan

//Nie ma podanego miejsca rozpoczęcia, ani jakiś szczegółów na temat zdobycia Kangaskhana, więc uznaję, że spoczywa to w moich rękach  , a z racji tego, iż jest to test na MG to ominę [zazwyczaj] nudny wstęp i przyśpieszę trochę akcję


Wyszedłeś właśnie z laboratorium profesora Oaka, który przekazał Ci wiele cenne rad, a także wręczył podstawowe wyposażenie każdego trenera. Był to słoneczny poranek, lekki wiaterek otulał twoją twarz. Liście szeleściły, na niebie przeleciało kilka Pidgeyów... Dzień zapowiadał się wyśmienicie, w końcu właśnie oficjalnie zostałeś trenerem pokemon. Zapewne stałbyś tak jeszcze chwilę rozkoszując się pięknem tego dnia, gdyby nie tajemnicza postać pędzącą na motorze w twoją stronę. Kiedy dotarł już na tyle blisko byś ujrzał jej twarz, zdałeś sobie sprawę, iż jest to mężczyzna. Motocyklista z piskiem wyhamował tuż przed tobą, wydawał się być poddenerwowany.
-Szybko, wskakuj na motor zanim przybędą Ci drudzy ! - krzyczał do Ciebie choć stałeś tuż obok, sprawa musiała być poważna
-Wiem, że nic nie rozumiesz, ale musisz mi zaufać ! Wsiadaj, nie mamy czasu !

//Staraj się pisać dłuższe posty, ponieważ zazwyczaj przystosowuję się do gracza i jeśli on pisze krótkie posty - ja również, on pisze długie - wtedy i ja piszę długie, a jak wiadomo dłuższe=ciekawsze


-Miałem mu tego nie mówić, ale nie mam czasu by znaleźć inny sposób na przekonanie go... - motocyklista myślał na głos
Mężczyzna chwycił Cię za ramię:
-Jestem powiązany z twoją siostrą, więcej nie mogę Ci powiedzieć, musisz mi zaufać!
W tym samym momencie, w oddali na drodze pojawił się samochód.
-Słuchaj naprawdę nie mamy czasu, albo jedziesz ze mną albo oni cię dopadną, decyduj, szybko ! - mężczyzna wyglądał śmiertelnie poważnie

//Ok, rozumiem ^^

-To nie czas na zadawanie zbędnych pytań, po prostu upewnij się, że trzymasz się mocno i czekaj - po tych słowach mężczyzna wystartował
W kilka chwil przekroczyliście prędkość 100km/h. Po jakimś czasie zjechaliście w boczną drogę prowadzącą do lasu.
-Zaraz będziemy na miejscu - oznajmił motocyklista
Zajechaliście przed niewielką, nieźle ukrytą chatkę w środku lasu. Przed domem rosły krzaki z jagodami, a obok przepływał strumyk. Miejsce wyglądało na bardzo spokojne i przyjazne. Mężczyzna zszedł z motoru.
-No to jesteśmy
Drzwi od domu uchyliły się - przed nimi ujrzałeś dziewczynę, na oko była w twoim wieku.

// Postaraj się zwrócić uwagę na ortografię, jeśli odpowiadasz na jakiegoś posta to wszystkie błędy w pisowni będą podkreślone na czerwono, tak więc po napisaniu czegoś na koniec sprawdź, czy nigdzie nie popełniłeś błędu. RZeczy, poczĄtkiem, CHodzi

Dziewczyna spojrzała Ci w oczy.
-Mam na imię Risa i jestem twoją biologiczną siostrą. - powiedziała głosem tak pewnym, że musiała to być prawda
W tym samym momencie mężczyzna wsiadł na motor.
-Dobrze się spisałeś, Marco. - po tych słowach mężczyzna odjechał.
-Wejdź do środka, na pewno masz wiele pytań ale nie będziemy rozmawiać na zewnątrz.
Z budynku wybiegł Purrloin i zaczął plątać się pod nogami twojej siostry. Risa wzięła go na ręce, kiwnęła głową abyś za nią poszedł i udała się do środka.

//Zwracaj uwagę na literówki. Przypominam również o długości pisania postów, wysil się trochę bardziej, a nie pożalujesz !


Risa nie dawała za wygraną. Zaczęła za tobą biec, aż cię dogoniła.
-Słuchaj, zdaję sobie sprawę, że to wszystko Cię przerasta, ale zrozum mnie, gdybym tylko mogła odnalazłabym Cię wcześniej. Osoby, które Cię goniły to nasi biologiczni rodzice, tzn ty ich za takich uważasz, tak naprawdę jest zupełnie inaczej... - wyrzuciła z siebie twoja, zadyszana siostra
Na niebie zaczęły się zbierać chmury, wiatr się wzmagał, Pidgeye zaczęły wracać do swoich gniazd - zanosiło się na burzę.
-Jest wiele spraw, o których musisz wiedzieć, zaufaj mi i chodź ze mną ! - przekonywała Cię siostra
Poczułeś kroplę wody spływającą po twoim poliku.

-Dobrze więc, przygotuj się na wielką dawkę emocji, niekoniecznie wesołą... - zaczęła twoja siostra - Zacznę od tego, że ludzie, których uważasz za naszych biologicznych rodziców tak naprawdę nimi nie są. Jedyne co ich z nimi wiąże to to, że ich... zamordowali... - po twarzy Risy spłynęła łza.
-Twoi "nowi" rodzice opowiadali Ci różne historie, ponieważ prawda nigdy nie wyszła na jaw. Ludzie, którzy zabili naszych rodziców są psychopatami, przez lata więzili mnie u siebie w domu, bili i głodzili... - Risa cała drżała, jednak kontynuowała - Jakiś czas temu udało mi się uciec, a twoja wyprawa była idealnym momentem na "zgarnięcie" Cię - nikt się nie zorientuje
Twoja siostra schowała głowę w dłoniach, płacząc na myśl o dawnych wspomnieniach...