Przemo

Kod:

Imię: Przemo
Nazwisko: Zabalusky
Wiek: 20
Płeć: M
Starter: Charmander
Region: Kanto
Miejsce początku: Alabastia
Cel: Dopaść Czarnego Magikarpia i zebrać ekipę poków ze starego PG
Historia:
Był rok 1993. Światem od kilku lat rządził Ten Którego Nie Wolno Wyławiać znany także pod innym imieniem – Magikarp. Wraz ze swoimi zaufanymi współpracownikami – Kakuną, Metapodem i Feebasem, siali strach i zniszczenie pośród mieszkańców planety Ziemi. Mieli za sobą tysiące zwolenników, jednak nie wszyscy dali się zastraszyć krwiożerczym pokemonom. Zakon Ho-oH’a skupiał wokół siebie resztki prawych obywateli naszej planety. Ich przywódca – Wielki Psyduck – był jedynym stworzeniem, które mogło stawić czoło mrocznemu Magikarpiowi. Wraz ze swoimi pobratymcami – Cascoonem, Silcoonem i Burmym bronił ludzkości przed otaczającym świat złem. Jesienią, tego samego roku, w Dolinie Arceusa przyszedł na świat mały i pozornie nic nieznaczący chłopiec. Nic bardziej mylnego. Pół roku po jego narodzinach wielki prorok Slowpoke wygłosił o nim magiczną przepowiednię:

,,Oto nadchodzi ten, który ma moc pokonania Czarnego Rekina. Czarny Rekin naznaczy go jako równego sobie, ale on będzie miał trenerską moc, jakiej Czarny Rekin nie zna. Bo żaden nie może żyć, gdy drugi przeżyje.”

Niedługo potem wieść o tym rozniosła się po całym kraju, a rozwścieczony Magikarp postanowił pozbyć się chłopca. Pewnej wiosennej nocy wdarł się do jego domu i potężnym Pluskiem zgładził jego rodziców. Jednak to co stało się potem zaskoczyło wszystkich. Gdy Ten Którego Nie Wolno Wyławiać chciał ugodzić małego chłopca, został rażony rykoszetem własnego ataku. I w ten oto sposób słuch po Czarnym Rekinie zaginął, zaś jego zwolennicy zostali wtrąceni do więzienia pilnowanego przez mroczne Sewaddle.

Chłopca o imieniu Przemo przygarnęła jego najbliższa rodzina – Venipede i Trubbish, która nie cierpiała go od samego początku. Chcieli wychować go zdala od świata Pokemon, dlatego wmówili chłopcu, że oboje są ludźmi, jednak chorymi na ciężką chorobę skóry. Wszystko szło po myśli nikczemnych opiekunów do czasu wakacji przed 11 urodzinami chłopca. Wtedy to właśnie do drzwi domu, w którym przebywał Przemo, zapukał Delibird. Przyniósł on list zaadresowany do chłopca:

,,
Arcwart
Szkoła
Trenerów i pseudo-trenerów
Dyrektor: Jigglypuff  Puffoski


Szanowny Panie Przemo,

Mamy przyjemność poinformowania Pana, że został Pan przyjęty do szkoły Trenerstwa i pozerstwa Arcwart. Dołączamy listę niezbędnych zbędników i wyposażenia.
Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiego Delibirda nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

Bellsprout Burn
(z-ca dyrektora)."


Następne lata Przemo spędził w szkole, przyswajając wiedzę na temat pokemonów. Po jej zakończeniu zamieszkał na wsi nieopodal miejsca urodzenia, gdzie żebrał pod tamtejszą salą pokemon. Jednak po skończeniu 20 roku życia postanowił zmienić coś w swoim życiu. Udał się to Alabastii by tam rozpocząć swoją przygodę pokemon!

Tryb gry: Nierealistyczny
Prośby: Prosze porządnie prowadzić mi tą grę
Towarzysz: Jestem samotnikiem
Dodatkowe: brak
Czemu ja: Mądry, czuły i wspaniały, oto właśnie Kuna cały

Dzień był piękny, słoneczny i wiosenny. Nie zapowiadało się na deszcz, nie było też zbyt gorąco. Właśnie stałeś w miejscu napotykając pewną przeszkodę na swojej przyszłej karierze czarodzieja trenera pokemon. Problem tkwił w prostej rzeczy. Nie miałeś pokemona. Nie mając pokemona nie mogłeś rozpocząć przygody, a nie mogąc rozpocząć przygody nie mogłeś zmienić czegoś w swoim życiu. Ten problem, mimo, że wydawał się mały, był całkiem poważny, i należało jak najszybciej zdecydować, jak go rozwiązać.
Odpowiedź była tuż przed twoimi oczami. Nieopodal, na jednym pagórku zobaczyłeś laboratorium. To samo laboratorium, do którego zachodzą dzieciaki po swojego pierwszego pokemona. Pytanie tylko, czy przyjmą 20-latka. No ale byłeś chłopcem-który-przeżył atak tego-którego-imienia-nie-wolno-wyławiać. Jeśli ty nie mógłbyś dostać pokemona, to kto mógłby?
W pobliżu było sporo ludzi nie zwracających na ciebie uwagi. Nie wiedzieli, że to ty przetrwałeś atak Czarnego Rekina. To miało też swoje plusy. Nie zawracali ci du... Głowy jakimiś mało znaczącymi rzeczami.

-Czekałem tyle długich lat, w końcu nadszedł czas by odnaleźć Czarnego Rekina i pomścić śmierć rodzicow.
Bez chwili zawachania ruszył w stronę odległego laboratorium. W głowie układał już plan swojej podróży, uśmiechając się do siebie pod nosem.
-Uważaj Magikarpiu, nadchodzę! - zawołał głośno nie zważając na otaczających go mieszkańców. Przyspieszył jednak kroku by móc szybciej rozpocząć swoją podróż.

Ludzie spojrzeli się na ciebie dziwnie i zaczęli między sobą szeptać.
Twój cel był tuż przed tobą. Wejście do laboratorium było już widoczne. Laboratorium okazało się być sporym budynkiem. Obok drzwi był dzwonek i tabliczka z napisem "proszę dzwonić". To chyba był jasny przekaz.
Dobra pogoda się utrzymywała i wiał delikatny wiaterek. Nie wyglądało na to, że cokolwiek miało popsuć ten dzień.

-Co oni tak paczają - powiedział pod nosem i zadzwonił na dzwonku, czekając niecierpliwie aż ktoś wpuści go do środka.

/brak weny ale sie next poprawie ;d, ide spac dobranoc ;p/